Het verhaal van
Sietske Anneveld
Mijn naam is Sietske Dijkstra-Anneveld, getrouwd met Marcel. We hebben 2 kinderen. Semm (2011) en Nikki (2013) en wonen in Almere- Poort. Ik werk 2 dagen in een slijterij. Met de vrije tijd die ik heb kan ik drie keer per week kickboksen en ik vind het geweldig! Met vriendinnen afspreken, het huishouden, de boodschappen, mijn vader bezoeken in het verpleeghuis, elke dag mijn kids naar school brengen en ze 4 middagen per week weer ophalen. Vrijheid is zoveel waard!
Elke gek zijn gebrek

Door een beschadiging aan het SI-gewricht en daardoor een zenuwbeknelling ben ik belemmerd in mijn dagelijkse bezigheden en zeker met sport. Maar, hoe sterker ik word van het trainen, hoe beter ik de pijn in mijn rug en been kan opvangen. Kickboksen is verslavend, ik haal daar veel energie uit en wil daar in groeien. Ik word zo blij van een fijne les. Irina, mijn trainster, geeft me veel energie. Zij motiveert mij en ik weet zeker dat ik nog veel van haar kan leren. Als ik naar haar kijk als ze even iets voordoet in les, denk ik van oh, dat wil ik ook!

Jarenlang koos ik voor de behoeftes, benodigdheden en plezier voor mijn gezin boven de zorg die ik nodig had voor mijn pijn. Nu staat dat op één lijn, ik ben ook belangrijk. Soms voel ik mij er nog wel onzeker over. Ik raak nog wel eens gefrustreerd als iets mij niet lukt. Ik kan er mee zitten als ik een fout heb gemaakt. Ik vind het idee dat iemand boos op mij zou zijn echt naar. Daar wil ik nog beter mee leren om gaan, positiever kijken naar mezelf.

""Machteloos zie ik hem wegkwijnen en steeds depressiever worden""

In 2014 werd mijn moeder ongeneeslijk ziek, de meest agressieve vorm van borstkanker. In een korte tijd ging zij heel erg snel en met veel pijn achteruit. Volgens haar artsen konden we wel op vakantie gaan. Na een paar dagen in Fréjus, Côte d’Azur kreeg ik vreselijk nieuws. We konden niet meer op tijd zijn om afscheid te nemen, mijn moeder overleed die nacht. Sindsdien voelt mijn leven niet meer compleet, ben ik veel emotioneler geworden, voel ook spanning en verdriet bij anderen en heb ik wel eens de angst mensen die ik liefheb te verliezen.

Eén keer per week bezoek ik mijn vader. Hij heeft een zwaar herseninfarct meegemaakt en is niet meer de vader die ik had. Verlamd en gevangen in zijn eigen lichaam. Machteloos zie ik hem wegkwijnen en steeds depressiever worden. Ondanks dat het  ook een beetje aanvoelt als een druk, zal ik er altijd voor hem zijn, alles voor hem blijven regelen en hem blijven bezoeken. Hij heeft hier ook niet voor gekozen.

‘Elke gek zijn gebrek’ zij mijn vader altijd. Doe wat je leuk vind! Niets is gek, maak lol. De wereld laat graag zien hoe goed we het allemaal hebben, wat ze allemaal kunnen en hoe perfect ze zijn. Bedenk toch ook dat mensen het vaak mooier doen voorkomen dan het in werkelijkheid is. Social media is leuk, maar liefde voor elkaar is het allerbelangrijkste.

In de toekomst wil ik graag iets doen in een leuk en gezellig team, iets waar mensen blij van worden. Bijvoorbeeld het organiseren van evenementen, festivals of iets in die richting. En never zal ik weer een sigaret opsteken, dat heb ik jaren gedaan, maar nooit weer!

O ja, ik zou nog graag in een gave Ford Mustang willen rijden… En een keer racen op het circuit.